Nieco ponad tydzień temu opublikowana została Ustawa z dnia 23 października 2018 roku o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018 poz. 2159). Nowelizacja wprowadza kilka zmian, jednak bez wątpienia najważniejsza to wprowadzenie w 2019 roku stawki podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) w stawce 9%.
Duża część przedsiębiorców, która z jakichś względów chce bądź musi płacić podatek od towarów i usług (VAT), korzysta z możliwości z zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tak wysokim VAT naliczonym, by VAT należny odprowadzany do urzędu skarbowego z tytułu sprzedaży był jak najmniejszy. Popularne jest obniżanie w ten sposób podatku należnego Skarbowi Państwa do zera, a nawet – przewyższanie sprzedaży kosztami, aby to urząd skarbowy musiał zwrócić przedsiębiorcy część VAT. Niestety ta ostatnia praktyka często wkracza w sferę nadużyć – mowa o rodzaju przestępczości gospodarczej, polegającej na wyłudzaniu podatku VAT, co potocznie nazywa się zjawiskiem „mafii VAT-owskiej”. Nie wszyscy przedsiębiorcy muszą jednak w ogóle mieć do czynienia z podatkiem od towarów i usług.
Często spotykanym w praktyce rozwiązaniem, szczególnie wśród osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, jest rejestrowanie tej działalności pod adresem swojego zamieszkania, a więc de facto – we własnym mieszkaniu. Wówczas adres rejestrowy i adres zamieszkania przedsiębiorcy są ze sobą tożsame. Być może nie każdy o tym myśli, ale wywołuje to konkretne skutki podatkowe – korzystne dla przedsiębiorcy.
Zleceniodawca będący przedsiębiorcą, odprowadza zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT) jako płatnik, za zleceniobiorcę będącego podatnikiem. Pytanie – gdzie je odprowadza? Zasadniczo do urzędu skarbowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania zleceniobiorcy, jednak nie zawsze. O takich właśnie wyjątkach w dzisiejszym wpisie.